ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ
Είναι ένα πρόγραμμα στο οποίο μπορούν να πάρουν μέρος έφηβοι από όλα τα σχολεία της Ελλάδας .Δίνεται η ευκαιρία σε δεκάδες μαθητές να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους ,τους προβληματισμούς τους , τα παράπονά τους σε εκπαιδευτικά , πολιτιστικά , κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Είναι μια εμπειρία μοναδική γιατί οι έφηβοι βουλευτές ασκούν την κριτική τους με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο στην κοινωνία των «μεγάλων». Επίσης αναπτύσσεται το πνεύμα δημοκρατικότητας , συνεργασίας και συναδελφικότητας . Και αυτό γιατί οι μαθητές συναναστρέφονται με νέα παιδιά , κάνουν διάλογο μεταξύ τους και μαθαίνουν να ακούν τις διαφωνίες των συνομηλίκων τους. Αξίζει λοιπόν κάθε μαθητής να επιδιώξει να συμμετάσχει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων.
Εκεί συμμετείχε και το σχολείο μας με την μαθήτρια της Β Τάξης Μπουσούνη Ευαγγελία.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το λόγο της στην βουλή
Αξιότιμε
κύριε πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Είμαι
μαθήτρια δευτέρας τάξης ενιαίου Λυκείου
Τραγαίας Νάξου. Αποφάσισα να σας μιλήσω
γιατί θέλω να εκφράσω τις σκέψεις μου και
τους προβληματισμούς μου σε θέματα που με
αφορούν άμεσα ως μαθήτρια αλλά και ως
΄Άνθρωπο. Η αφορμή ήταν ένα κείμενο του
Ελύτη με τίτλο<<Ανοιχτά χαρτιά>>,που
λειτούργησε καταλυτικά πάνω μου.
Διαβάζοντας
το κείμενο αυτό φαντάστηκα τον ποιητή έφηβο,
παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο.<<μορτάκι
του ήλιου>>, να βγάζει τη γλώσσα στα
πρέπει της εποχής του. Η ύπαρξη μας εκτελεί
διαρκώς εντολές:
πρέπει, πρέπει, πρέπει…Δεν διαφωνώ ότι έως
ένα βαθμό εκφράζουν κάποιους αναγκαίους
κοινωνικούς κανόνες, ο σεβασμός των οποίων
διασφαλίζει τη συνοχή. Είναι τα πρέπει που
σέβομαι, επειδή τα κατανοώ. Υπάρχουν όμως
και κάποια άλλα που σε ισοπεδώνουν, γιατί
λειτουργούν
όχι μόνο ενάντια στη λογική μα και στο
συναίσθημα. Γιατί πρέπει να είμαι άριστη
μαθήτρια για να με σεβαστεί ο καθηγητής μου; Γιατί πρέπει να περάσω σ΄ένα Α.Ε.Ι. κύρους;
Για να αποδείξω τι και σε ποιόν;
Όλα
αυτά το <<γιατί>> δε σταματούν όμως εδώ.
Αντίθετα οξύνονται όταν σκεφτούμε την
ασυνέπεια λόγων και έργων που κυριαρχεί
παντού, ακόμα και σ’ ένα χώρο, που είναι
<<παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο>>, στο
σχολείο μας. Ποιος σας είπε ότι πιστεύουμε
πως <<οι διανοούμενοι μπορούν να
συμβάλλουν στην επίλυση των νεανικών
προβλημάτων όπως έλεγε το θέμα των
Πανελληνίων του Ιουνίου 2001>>;
Τι
γίνεται σ’ εκείνη την περίπτωση που
διαφωνούμε ριζικά με το θέμα;
και γιατί δηλαδή η ερμηνεία ενός κειμένου,
που περιέχει το έγκριτο λυσσάρη είναι
αποδεκτή από τον καθηγητή μου, ενώ η δική
μου απορρίπτεται ως ανώριμη και μη
τεκμηριωμένη; Γιατί πρέπει εγώ να
ακολουθήσω τάχα βοηθητικές, δεσμεύσεις
ερωτήσεις δήθεν κριτικής, ερωτήσεις που
απαιτούν όχι την κριτική ικανότητα του
μαθητή, αλλά τη μηχανιστική του παπαγαλία;
Άραγε ποιος ποιητής μας είπε πως η ποίηση
προσεγγίζεται με τεκμήρια, με χωρισμό σε
νοηματικές ενότητες, με εντοπισμό των
αφηγηματικών τεχνικών, με επίκληση στη
λογική, στο συναίσθημα, στην αυθεντία όχι με
τις αισθήσεις; Γιατί πρέπει να αρθρώνω το
λόγο μου σε επιστολή, άρθρο, επιφυλλίδα,
δοκίμιο, ανακοίνωση; Με ποια λογική πρέπει
να απαντήσω στα ερωτήματά σας υιοθετώντας
ύφος δοκιμιακού λόγου ή δικανικού ή
πολιτικού; Γιατί πρέπει ν’ απαρνηθώ το
νεανικό ύφος;
Πολλά
τα πρέπει και δε βρίσκω απάντηση στα «γιατί»
που γεννούν. Αναρωτιέμαι αν θα έρθει κάποτε
η στιγμή να μην αναγνωρίσω τον εαυτό μου
έχοντας γίνει ένα άτομο πλήρως
απορροφημένο από τη λογική του
κατεστημένου. Θέλω να ελπίζω πως όχι, πως
στην ψυχή μου θα μείνω μια αιώνια έφηβη, μία
επαναστάτρια που θα κλείνει συνωμοτικά το
μάτι σε όσους έχουν τα ίδια αισθήματα μ’
αυτή.
Και
επειδή δε θέλω μόνο να ελπίζω αλλά και να το
απαιτώ, σας διευκρινίζω πως έχω και εγώ
απαιτήσεις απ’ τον εαυτό μου! Θέλω να μάθω
να μιλώ και να γράφω σωστά! Εκείνο που
απαιτώ όμως από εσάς είναι να μου
κατοχυρώσετε το δικαίωμα να εκφράζω
ελεύθερα τις απόψεις μου, χωρίς να έχω
κυρώσεις. Διεκδικώ το δικαίωμα να έχω
πρόσβαση σε βιβλία σε όποιο μέρος της
Ελλάδας και αν κατοικώ. Διεκδικώ το
δικαίωμα να έχω πρόσβαση στις νέες
τεχνολογίες, έστω και αν δεν πηγαίνω σε ένα
πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο. Διεκδικώ το
δικαίωμα να έχω σχολικά βιβλία, τα οποία
ανταποκρίνονται στην εποχή και την
ηλικία. Διεκδικώ το δικαίωμα να με
διδάσκουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, που
αγαπούν τη δουλειά τους και δεν
ταλανίζονται απ’ την δημυσιτοϋπαλληλική
μιτέρια που αγαπούν και σέβονται τους νέους
ανθρώπους, που αγαπούν τη γλώσσα που
διδάσκουν και που πρώτοι αυτοί κάνουν πράξη
έννοιες όπως η ελευθερία και ο σεβασμός της
διαφορετικότητας του άλλου. Διεκδικώ το
δικαίωμα να κάνω μάθημα σ’ ένα ανθρώπινο
σχολείο που πληρεί τους στοιχειώδης
κανόνες λειτουργίας, που δεν διαθέτει
κλιματισμό αλλά τουλάχιστον δεν
πλημμυρίζει από νερά όταν βρέχει.